Καλλιτεχνούπολη

Μικρά γλυκά κορίτσια

σαν τον πάγο

που γλυστράει κατάχαμα

να μπαίνεις εκεί που μπαίνεις

να μένεις εκεί που υφαίνεις

                             κατάχαμα

που μπαίνεις

να σωπαίνεις

να γυρνάς και να το ξαναφέρνεις

σε ξένη αγκαλιά να γέρνεις

εκεί που γέρνεις να σωπαίνεις

να συναντάς αυτό που φέρνεις

εκεί που μπαίνεις

να το ζητάς όλο

                               δικό σου

και να επιμένεις να μπαίνεις να ξαναφέρνεις

μια γύρα και ξανά να μπαίνεις

       εδώ μένεις.

Κι αν παρασέρνεις

μικρά γλυκά κορίτσια

στο χαμό που φέρνεις

κοίτα και μάθε να σωπαίνεις

τις αντιρρήσεις σου να φέρνεις εκεί που πρέπει και μπορείς

ειδαλλιώς μη μου ζητάς

άλλο δεν έχω απ’ αυτό που μ’ έμαθες να φέρνεις

τόσα τα καλοκαίρια ειμαρμένης ρημαγμένης

τόσα τα μεσημέρια που τράνταξε η φωνή τα σωθικά

τόσο βαθιά εκεί που μπαίνεις

τόσο παλιά και επιμένεις;

τόσο ρηχά και τόσο μέσα σου

τόσα δικά σου και δικά μου

ανάρρωστα με ξανασέρνεις

στο χορό σου

στον αμείλικτο χορό σου

στο κενό στον αργαλειό στον αφαλό σου

στο μικρό σου το στητό σου το σφιχτό σου

στον ασύγκριτο πηλό σου

στην ουσία των μαλλιών σου

στο χυλό σου

στη χολή και στο χυλό σου

στο γλυκό και στον εχθρό σου

στον αεικοίμητο φρουρό σου

σαν τον πάγο που γλυστράει

να βγαίνεις ζωντανός εκεί που μπαίνεις

να φιλάς εκεί που μπαίνεις

να κάνεις το σταυρό σου.